Zawsze należy unikać pustych frazesów. Stosowanie tego typu zwrotów wobec chorej nie tylko zakłóca relację z nią, ale również odbiera jej walor autentyczności. W końcu obie strony wiedzą, że to nic nie znaczące stwierdzenia, słowa bez pokrycia, którymi zasłaniamy się, by nie musieć mierzyć się z dramatem chorego. Jednocześnie należy pamiętać, że taka postawa i takie słowa odbierają chorej przestrzeń na wyrażenie obaw i strachów. Możliwość głośnego nazwania swoich lęków jest w stanie przynieść pacjentce ulgę, w przeciwieństwie do zapewnienia, że wszystko będzie dobrze.

Nawet w najtrudniejszych sytuacjach należy używać zdań, które mogą coś znaczyć i mogą dać prawdziwą nadzieje. A jeśli nie wiemy jak się zachować i co powiedzieć, warto jest się do tego szczerze przyznać. Dobrze jest też rozmawiać o normalnych sprawach, tak jak przed chorobą. Życie nie może kręcić się tylko wokół raka, a pacjentka wcale nie potrzebuje wielkich słów czy zapewnień, że wszystko będzie dobrze. To czego potrzebuje najbardziej to świadomość, że ktoś jest obok, że w chorobie nie jest sama.